رونمایی از قدرتمندترین موتور موشک چین که ۱۴۰ تن را به فضا میبرد
تاریخ انتشار: ۱۶ آبان ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۳۵۹۸۷۳
مهندسان صنعت فضایی چین روز شنبه آزمایشی مهم را بر روی قدرتمندترین موتور موشک پیشران مایع این کشور انجام دادند که این امر گامی رو به جلو در توسعه یک موشک حامل فوق سنگین است.
اولین آزمایش احتراق موتور رانش ۵۰۰ متری که توسط آکادمی فناوری نیروی محرکه هوافضا در شیان، استان شانشی توسعه یافته است در مرکز آزمایش این آکادمی در حومه شیان انجام شد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
این دستاورد یک پیشرفت مهم در تحقیق و توسعه موتوری است که چهار برابر قویتر از قویترین موتور موشک حال حاضر چین است که دارای رانش ۱۲۰ تنی است.
به گفته طراحان، این موتور اکسیژن مایع و نفت سفید مصرف میکند و دارای بزرگترین محفظه رانشگر در بین موتورهای موشک احتراق در جهان است.
"وانگ یانان"(Wang Yanan) سردبیر مجله Aerospace Knowledge، گفت که چنین موتور موشک بزرگ و قدرتمندی باید دارای طراحی پیشرفته، اجزای پیچیده و تکنیکهای ساخت قابل اعتماد باشد که تنها توسط یک قدرت بزرگ فضایی مانند چین ساخته میشود.
او با اشاره به اینکه فقط ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی سابق موشکهای سنگین را توسعه داده و ساختهاند، گفت: اگر میخواهید فضانوردان را فراتر از مدار پایینی زمین بفرستید و کاوشگرها را به اعماق فضا بفرستید، این نوع موتور ضروری است.
مقامات فضایی چین گفتهاند که انتظار میرود موتور جدید پیشران اصلی موشک لانگ مارچ ۹(Long March ۹) باشد، مدلی که در دست تحقیق و توسعه است و برای فرستادن فضانوردان چینی به ماه استفاده خواهد شد.
لانگ مارچ ۹ پس از تکمیل، احتمالا به یکی از بزرگترین و قدرتمندترین پرتابگرهای جهان تبدیل خواهد شد.
این موشک فوق سنگین اکنون در آکادمی فناوری سیستمهای پرتاب چین"(CALT) در پکن در دست تحقیق و توسعه است و انتظار میرود حدود سال ۲۰۳۰ عملیاتی شود.
این موشک ۹۳ متر ارتفاع و وزن برخاست ۴۱۴۰ تن و نیروی رانش ۵۷۶۰ تن خواهد داشت. به گفته طراحان آکادمی پکن، قطر مرحله اصلی آن حدود ۱۰ متر خواهد بود.
این فضاپیما به قدری قدرتمند خواهد بود که قادر خواهد بود فضاپیماهایی با وزن ترکیبی ۱۴۰ تن را به مدار پایینی زمین منتقل کند و همچنین میتواند سفینههای فضایی تا وزن ۵۰ تن را برای سفرهای قمری به ماه بفرستد.
زمانی که لانگ مارچ ۹ وارد عملیات شود، ظرفیت حمل آن بیش از پنج برابر لانگ مارچ ۵ خواهد بود که در حال حاضر قدرتمندترین موشک چینی است.
مرکز پرتاب فضایی ونچانگ در استان هاینان برنامهریزی کرده است تا امکاناتی برای آزمایش و پشتیبانی و همچنین یک سکوی پرتاب جدید برای این موشک فوق قدرتمند تهیه کرده و بسازد.
لانگ مارچ ۹ برای تحقق برنامههای جاهطلبانه این کشور برای فرود فضانوردانش روی ماه و ارسال فضاپیمای رباتیک بزرگ به اعماق فضا بسیار مهم خواهد بود.
۵۸۵۸
کد خبر 1692462منبع: خبرآنلاین
کلیدواژه: موشک فعالیت فضایی فناوری فضایی لانگ مارچ ۹ موتور موشک
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۳۵۹۸۷۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
فو فایتر؛ چشم تیزبین پنتاگون در مدار زمین برای ردیابی موشکها
آژانس توسعه فضایی (Space Development Agency) آمریکا به تازگی اعلام کرد که شرکت میلنیوم اسپیس سیستمز (Millennium Space Systems) قرار است ماهوارههای دفاع موشکی پروژه فو فایتر (FOO Fighter) را توسعه دهد. طی قراردادی به ارزش ۴۱۴ میلیون دلار، میلنیوم اسپیس سیستمز هشت ماهواره برای ارائه «کنترل آتش» سامانه دفاع موشکی زمینی را ارائه خواهد کرد.
به گزارش عصرایران، به طور کلی، کنترل آتش شامل فناوریهای مختلفی مانند رادار یا حسگرهای دیگر، کامپیوترها و تسلیحات را در یک سامانه منسجم ترکیب میکند که توانایی شناسایی تهدیدات و اهداف را فراهم کرده و سپس سلاحها یا دیگر اقدامات متقابل را به سمت آنها هدایت میکند.
تحویل فو فایتر تا سال ۲۰۲۷
میلنیوم اسپیس سیستمز که در مالکیت شرکت بوئینگ قرار دارد باید این ماهوارهها را تا سه ماهه اول سال ۲۰۲۷ تحویل دهد. این پروژه با نام کامل Fire-Control On Orbit-Support-To-The-War Fighter یا به اختصار فو فایتر بخش مهمی از زنجیره کشتار دفاع موشکی پنتاگون را تشکیل خواهد داد.
نمونه اولیه مجموعه ماهوارههای فو فایتر دارای دوربینهای الکترواپتیکال و فروسرخ برای ارائه گزینههای جدید کنترل آتش است.
حسگرهای کنترل آتش، آنهایی هستند که قادر به ردیابی اهداف با دقت بالا و ارائه مختصات دقیق برای جنگندهها یا سامانه تسلیحاتی روی زمین - در این مورد، رهگیرهای دفاع موشکی - هستند.
این ماهوارهها به شناسایی، هشدار و ردیابی دقیق تهدیدات موشکی پیشرفته، از جمله سامانههای موشکی ابرصوت کمک خواهند کرد. هدف نهایی افزایش قابلیتهای جهانی کنترل آتش است.
ماهوارههای فو فایتر با افزایش برد تشخیص موشکهای ابرصوت ارتفاع پایین، در مقایسه با موشکهای بالستیک قاره پیما، زمان هشدار را برای شناسایی و پاسخ به تهدیدات ابرصوت افزایش میدهند.
در شرایطی که در اصل شبیه به مجموعه لایه ردیابی (Tracking Layer) است، اما ماهوارههای فو فایتر مجزا هستند. مجموعه لایه ردیابی فقط برای نظارت بر موشکهای ابرصوت با قابلیت مانور بالا بهینه شده است.
به گفته درک تورنیر، مدیر آژانس توسعه فضایی، برنامه فو فایتر نمایشی عملیاتی از تلاشهای کنترل آتش ارائه میکند که جدا از تلاشهای جاری هشدار/ردیابی موشک و دفاع موشکی ما، اما مکمل آنها است.
ماهوارههایی برای افزایش قابلیت های دفاع موشکی
اگرچه جزئیات این پروژه بیشتر محرمانه باقی مانده است، درک تورنیر در جریان اجلاس نیروی هوایی ۲۰۲۳ فاش کرد که ماهوارههای فو فایتر برای نظارت بر چند تهدید نامشخص که مجموعه لایه ردیابی در حال حاضر به آنها رسیدگی نمیکند، توسعه مییابد.
تورنیر به این نکته نیز اشاره داشت که در صورت موفقیتآمیز بودن آزمایش، فناوری حسگر کنترل آتش در ترانش ۳ (Tranche ۳) و ترانش ۴ (Tranche ۴) مجموعه لایه ردیابی، ماهوارههایی که قرار نیست به ترتیب تا سال ۲۰۲۸ و ۲۰۳۰ پرتاب شوند، گنجانده میشود.
به گفته جیسون کیم، مدیرعامل میلنیوم اسپیس سیستمز، پروژه فو فایتر برای مقابله با تهدیدات پیشرفته طراحی شده است. این یک ماموریت حیاتی است که به محافظت از آمریکا و متحدان این کشور در برابر تهدیدات پیشرفته کمک خواهد کرد.
آژانس توسعه فضایی در درخواست اولیه خود قصد داشت توسعه ماهوارههای فو فایتر را به بیش از یک توسعه دهنده ارائه کند. با این وجود، این طرح تغییر کرده و میلنیوم اسپیس سیستمز به عنوان تنها توسعه دهنده این پروژه انتخاب شده است.
به گفته آژانس توسعه فضایی، این مرکز پیشنهادهای دریافت شده پس از فراخوان را ارزیابی کرده و تشخیص داد که انتخاب یک توسعه دهنده بهترین گزینه ممکن است.